Μια σειρά εκρήξεων στις 26 Απριλίου του 1986 επέφερε καταστροφή σε παγκόσμια εμβέλεια με έναν αόρατο εχθρό που λέγεται ραδιενέργεια. Ο πυρηνικός σταθμός του Τσέρνομπιλ έμελλε να είναι το σύμβολο της μεγαλύτερης τεχνολογικής καταστροφής του 20ου αιώνα.
Λαμπροπούλου Βάια | 06/05/20
Πολλοί αυτόπτες μάρτυρες παρακολουθούσαν με έκσταση την έκρηξη, καθώς πρόσφερε ένα θέαμα εξαιρετικό και πρωτόγνωρο. Κάποιοι πρόλαβαν να το φωτογραφήσουν. Παιδιά με ποδήλατα και οικογένειες περπατούσαν εκείνη την ώρα στη γύρω περιοχή και έζησαν την έκρηξη, δίχως να αντιλαμβάνονται τη νέα πραγματικότητα που θα έφερνε το συμβάν.
Οι Σοβιετικές αρχές ζήτησαν την εκκένωση της περιοχής, κυρίως του Πριπιάτ. Στην αρχή ανέφεραν πως αυτό θα γίνει για λίγες ημέρες. Η πρώτη αίσθηση ήταν πως θα κατασκήνωναν στο δάσος, και οι κάτοικοι το θεώρησαν ευκαιρία για εκδρομή.Οι μόνες που έκλαιγαν ήταν οι γυναίκες όσων βρισκόταν εργάτες μέσα στον αντιδραστήρα, οχτώ στο σύνολο, έξι συν δύο που πέθαναν επιτόπου ο ένας κάτω από τα συντρίμμια και δεύτερος ο εικονολήπτης Σισενόκ,ο οποίος πέθανε την επόμενη ημέρα .Οι υπόλοιποι έξι άνδρες, λιώνοντας, σε λίγες ημέρες πέθαναν όλοι τους . Αργότερα τα μέτρα έγιναν σκληρά. Όσοι έμεναν στο Τσέρνομπιλ είχαν σίγουρο ραντεβού με το θάνατο . Κανείς δεν ήθελε να εγκαταλείψει το σπίτι του και τα πράγματά του. Απαγορεύτηκε να πάρουν μαζί τους το οτιδήποτε, ούτε ζώα ούτε τρόφιμα ούτε αντικείμενα. Αργότερα μάλιστα στάλθηκαν ομάδες κυνηγών, για να σκοτώσουν τα γατιά και τα σκυλιά στην περιοχή. Οι άνθρωποι δεν αντιλαμβανόταν τον νέο αόρατο εχθρό και το θεώρησαν μια διπλωματική κίνηση ενός ψυχρού πολέμου από την κυβέρνηση.
Οι κάτοικοι που είχαν ζήσει τον πόλεμο πίστευαν πως τίποτα δεν θα ήταν πιο σκληρό και τίποτα πιο δύσκολο να ξεπεραστεί μετά τον αποτροπιασμό τους ανθρώπινου είδους στις πολεμικές διαμάχες. Το «Τσέρνομπιλ» τους επιβεβαίωσε πως το μέλλον δεν φέρνει πάντα τα καλύτερα, πως τα καλύτερα μπορεί να είναι αυτά που ζούμε τώρα. Τίποτα δεν μπορεί να σε προστατεύσει από τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας.
Πολλοί κάτοικοι ξαναγύριζαν στην περιοχή, δεν είχαν και που αλλού να πάνε. Στις πόλεις που τους έστελναν δεν τους ήθελαν, η ραδιενέργεια ενυπάρχει μέσα τους και είναι κολλητική. Μέχρι και τους νεκρούς τους έθαβαν σε άλλα κοιμητήρια και με ειδικές προφυλάξεις. Ήταν εγκλεισμένοι από παντού. Πήγαιναν στα σπίτια τους βράδια και στα κρυφά. Η αστυνομία τους γύριζε πίσω.
Ένα πυρηνικό εργοστάσιο μέσα σε κατοικημένες περιοχές δεν έχει δικαιολογία ύπαρξης. Λένε πως η σκεπή του εργοστασίου έγινε με πρώτης ποιότητας υλικά ασφαλείας και έλιωσαν. Λένε πως οι στρατιωτικοί το γνώριζαν αρκετό καιρό και θα μπορούσαν να ειδοποιήσουν τον κόσμο αλλά ήταν άκρως απόρρητο, όπως καταγράφει στο βιβλίο «Τσέρνομπιλ» η Σβελτάνα Αλεξίαβιτς.
Η ραδιενεργό διαρροή προκάλεσε κίνδυνο σε όλον τον κόσμο και τα θύματά τους υπήρξαν και υπάρχουν πολλά. Μολύνθηκα τα τρία τέταρτα του πλανήτη. Οι πρόσφατες φωτιές που έπληξαν την περιοχή, αρχές Απρίλη του 2020, έφεραν μαύρες μνήμες και φόβους για την αύξηση της ραδιενέργειας. Φλόγες εισέβαλαν σε περισσότερα από 1000 στρέμματα δασικής έκτασης που βρίσκεται γύρω από τον κατεστραμμένο πυρηνικό σταθμό.
Ο τελευταίος αντιδραστήρας του πυρηνικού εργοστασίου συνέχισε να λειτουργεί μέχρι και το 2000, όπου σηματοδοτεί το τέλος της δραστηριότητας του Τσέρνομπιλ. Όχι, όμως, και τους τέλους του εφιάλτη όσων παλεύουν με τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας στη ζωή τους.