Σήμερα αποχαιρετάμε τη Δήμητρα. Η Δημητρούλα, μόλις 22 χρονών, πάσχιζε να θεραπευτεί από τον καρκίνο. Όπως η ίδια είχε πει: «μακάρι να μην το ζήσει κανείς αυτό. Τώρα που το έπαθα ας το πάρω εγώ και να μην το πάρει κανείς άλλος». Μέχρι το τέλος ήλπιζε να τα καταφέρει! Ήθελε να τελειώσει όλο αυτό και να φτάσει μέχρι τις Σεϋχέλλες! Η Δήμητρα δεν πρόλαβε να ζήσει τα όνειρα της, κανένα όνειρο, γιατί ήταν ένα μικρό κορίτσι. Εμείς τί κάνουμε; Θα σας πω εγώ: ΖΟΥΜΕ. Ζούμε την κάθε μας στιγμή και την ζούμε χαλαροί και ωραίοι. Η Δήμητρα τους τελευταίους μήνες φιλοσόφησε τη ζωή σε βάθος, με ψυχολογική υποστήριξη πάντα και με την όρεξη ενός μικρού κοριτσιού. Βίωσε τον ρατσισμό, την έλλειψη παιδείας στα νοσοκομεία, την γραφειοκρατική καθυστέρηση (που για μένα της στοίχισε τη ζωή) και βίωσε και τον πόνο. Η αδερφή μου ήταν εκεί μέχρι το τέλος. Δίπλα της. Και μαζί ήμασταν όλοι με τον δικό μας τρόπο. Προσωπικά με ταρακούνησε η ιστορία της! «Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν τον Αλέξανδρο» είχε πει πριν μερικούς μήνες, και με ανατρίχιασε! Γιατί νόμιζε ότι ο Αλέξανδρος ζει το απόλυτο όνειρο! Ναι. Προσπαθώ. Και θα συνεχίσω να προσπαθώ. Είναι πολλές οι Δήμητρες παιδάκια μου. Και είμαστε όλοι Δήμητρες. Ας ρουφήξουμε τη ζωή με το κουτάλι. Εμείς που δεν φύγαμε και προλαβαίνουμε. Αντίο Δήμητρα. Έγραψες μία μικρή ιστορία!
